Door Mariken Althuizen, begeleider & specialist science/scheikunde

Vorige week brachten twee documentairemakers van Wondering School (Charlie Shread en Marianne Osório) een bezoek aan LOS Deurne. Ze filmden ‘het leven & leren’ bij LOS en interviewden leerlingen, ouders en begeleiders over sociocratie en natuurlijk leren, de twee pijlers van onze leeromgeving. De lokale krant Traverse pikte dit nieuws op en plaatste een artikel plus foto op de voorpagina.

De foto met de twee meiden op de trampoline is niet toevallig gekozen. Want op de vraag van Charlie en Marianne wat je als nieuwe sociocratische school nodig hebt, had ik vele antwoorden kunnen geven maar het eerste wat in me opkwam was: een trampoline. Natuurlijk komt er een heleboel meer kijken bij het opzetten van een leeromgeving als LOS Deurne, maar als ik bedenk waar onze leerlingen op dit moment het allermeeste leren, dan is dat zonder twijfel op en rond de trampoline.

Een aantal van onze huidige leerlingen is zichzelf in de loop van de jaren in het reguliere onderwijs ‘kwijt’ geraakt. De enorme nadruk op cognitie en toetsen. Het moeten stilzitten uren achtereen. Niet meer mogen spelen. Moeten presteren. In het beste geval zitten ze nog ‘in hun hoofd’, in het slechtste geval (en dat is helaas vaker het geval) zijn ze helemaal weggeraakt van zichzelf. Door op de trampoline te springen voelen ze weer dat ze armen en benen hebben, voelen ze weer beweging. Ze springen zich letterlijk terug in hun lijf.

En het gaat verder dan op en neer springen. Op een tafel springen, je van de tafel op de trampo laten vallen, salto’s voor- en achterover … om dat te kunnen moet je oefenen. Heel veel oefenen. En zeker in het begin gaat het fout. Alleen doorzetters bereiken succes. En doorzetters zijn het. Want ze willen allemaal het kunstje onder de knie krijgen.

Doorzetten en succes behalen op eigen kracht vergroot hun zelfvertrouwen. In plaats van afgerekend te worden op wat je niet kunt, krijg je applaus van je vrienden als je niet opgeeft en na tig keer die salto wél maakt. In plaats van faalangst creëren door het opleggen van externe doelen, ontstaat intrinsieke motivatie voor het behalen van zelf vastgestelde doelen.

Iedereen leert van elkaar. Goed kijken hoe iemand anders het doet. Een hulpvraag stellen als je niet snapt hoe het moet. Leeftijd is hierbij niet van belang. Een 9-jarige die een 16-jarige iets voordoet. Een begeleider die met hulp van een leerling de tafel op springt.

Ook niet onbelangrijk: de leerlingen leren door de trampoline om afspraken te maken met elkaar. Over veiligheid. Over planning (wie mag wanneer? hoe lang mag je? oh, meteen een lesje klokkijken). Gaat dat altijd goed met die afspraken? Nee, natuurlijk niet! Ook voor jezelf opkomen en een eventuele ruzie oplossen mag je bij LOS leren.

Tja, en dan heb je net alles afgesproken m.b.t. de trampoline, krijg je er een tweede trampo bij… Dan moet er worden afgestemd: waar moet ie komen? wie graaft ‘m in? Het graven is hard werken: passen en meten, zand afvoeren, waterpas zetten.

De trampoline is ook een plek om even alle sores van je af te springen als je verdrietig of boos bent. Om even te kletsen met een vriend(in), zittend of springend. En het is de beste overlegplek om die onderwerpen te bespreken waar je even geen volwassenen bij wil hebben.

Zo zou ik nog kunnen doorgaan, maar een blog mag niet te lang worden. Volgens mij is het jullie ook wel duidelijk: het gebeurt allemaal op de trampoline!