Door Mirjam Stam, moeder

Wanneer ik aan mensen vertel dat mijn dochter naar LOS gaat, dan wordt dat vaak heel logisch gevonden. Het past goed bij haar, ‘want ze leert graag’. En eigenlijk is het ook wel heel logisch dat kinderen veel makkelijker leren wanneer dat leren vanuit henzelf mag komen. Wanneer leren mag wanneer en met wie iemand wil. Dat klinkt allemaal wel heel logisch. ‘Maar,’ volgt er dan, ‘voor mijn kind zou het niet werken hoor’. Waarom? ‘Mijn kind zou alleen nog maar spelen.’ Waarbij dan verondersteld wordt dat dat spelen geen leren is.

Ik denk daar anders over. Ik denk dat ook ‘die kinderen die alleen maar spelen’ heel goed op hun plek zouden zijn bij een school zoals LOS. Ik denk zelfs dat spelen bijzonder belangrijk is. Dat spelen zulke waardevolle leerkansen geeft. Dat spelen de kinderen helpt leren wie ze zijn, ze helpt leren wat ze willen en wat ze juist niet willen en dat kenbaar te maken.

Toen ik van de middelbare school kwam, had ik geen idee wat ik met mijn leven wilde. Wat ik wel heel goed wist, was wat er van me werd verwacht en hoe ik daaraan moest voldoen. Heel gelukkig werd ik niet van doen wat er van me werd verwacht, maar hoe het anders moest, dat wist ik ook niet.

Bij LOS zie ik stuk voor stuk jonge mensen die dat doen wat fijn voelt voor ze, die ontdekken waar hun interesses liggen. Jonge mensen die ook weten en ontdekken wanneer iets niet fijn voelt voor ze en op dat moment (leren om) ‘stop’ (te) zeggen. En legt dat niet een sterke basis voor dat wat nog voor ze zal komen? Legt het leren van het leven niet een veel sterkere basis voor hun toekomst als mens, dan het leren uit boeken en doen wat een leraar ze opdraagt? Ik denk en zie van wel.

Oh, en weet je wat mijn dochter, dat meisje van vijf ‘dat zo graag leert’, vooral doet nu ze naar LOS gaat? Spelen! En daar ben ik zó blij om! Juist doordat ze mag spelen en er niet constant hoeft te worden gemeten hoe het met haar ontwikkeling gaat, zie ik haar groeien als een speer. Ze zit bovendien heel goed in haar vel. Leert om te gaan met ‘nee’ en leert ook hoe ze ermee om kan gaan als een ander eens niet meteen luistert naar haar ‘nee’. Tussen al dat spelen door ontdekt ze dat als er ergens 7 van zijn je het niet door 2 kunt delen maar er wel een midden is (met drie aan elke kant), dat 14 wel door 2 te delen is maar dat als je dan een midden wil hebben er dan twee in het midden zijn. Ook kent ze ineens de tafels van 5, 10 en 11 (waarschijnlijk nog wel meer, maar deze liet ze zomaar spontaan aan ons horen). En dat zonder dat ze haar hoofd erover heeft hoeven breken. Gewoon. Geleerd van het leven. Wat overigens niet betekent dat wanneer de leerlingen iets willen bereiken ze daar nooit hun best voor hoeven te doen. Wanneer een leerling zichzelf een doel stelt wordt de leerling begeleid dat doel te realiseren. Of dat nou het leren bespelen van de piano, het behalen van een diploma of het leren van een taal als Japans is.

En dan ben je eigenlijk weer bij het begin van deze blog. Dat mensen makkelijker leren wanneer dat leren vanuit henzelf mag komen en dat dat eigenlijk heel logisch is. En dan echt niet alleen bij die leerlingen die er om bekend staan graag te leren, maar bij alle kinderen. Net zoals alle kinderen leren kruipen, lopen en praten, leren die kinderen ook al het andere dat ze nodig hebben in het leven. Ook kinderen die alleen maar spelen.