Door Mirjam Stam, moeder

Als kind zat ik op een voor die tijd heel vooruitstrevende basisschool. Een basisschool met een enorm speelplein, een bostuin, een vijver. Een kinderboerderij en een moestuin. Een basisschool waar het onderwijs al op veel meer manieren werd vormgegeven dan gebruikelijk. We waren heel veel buiten, er waren regelmatig excursies. Er werkten vakdocenten voor diverse creatieve vakken.

Ze noemden zichzelf bijzonder neutraal, en vormden het onderwijs met elementen uit onder andere het Montessori en Vrije School onderwijs, maar vooral dát wat paste binnen hun visie op jonge mensen. De mensen waar ik nu nog contact mee heb, of waarvan ik weet hoe ze terecht zijn gekomen, zijn stuk voor stuk unieke mensen. Ieder mens is natuurlijk uniek. Ik bedoel mensen die paden bewandelen die misschien wat minder gebruikelijk zijn.

Pas toen ik zelf kinderen kreeg realiseerde ik me wat een bijzondere school het was. Ik wilde voor mijn kinderen ook graag een school waar ze zo zichzelf kunnen zijn als ik destijds kon op mijn school. De school waarover ik het heb is inmiddels niet meer de school die het toen was. Met nieuwe directie verandert er soms ook wat in visie, of in elk geval de uitvoering daarvan. Een andere school die erbij in de buurt komt vond ik ook niet. Niet hier in de buurt althans. En toen kwam LOS!

Inmiddels is het ongeveer een jaar geleden dat LOS Deurne van start ging. Wij vierden een klein feestje toen we het nieuwsbericht lazen dat sociocratisch onderwijs naar Deurne zou komen. Eerst nog enigszins sceptisch, want wíj kenden sociocratisch onderwijs al wel, maar het zou toch staan of vallen met de uitvoering ervan.

Onze dochter startte bij LOS Deurne als één van de eerste nieuwe leerlingen, de eerste kleuter. Inmiddels zijn er meer jonge leerlingen. Nog steeds ben ik heel blij dat we voor LOS gekozen hebben. Dit past veel beter bij ons dan de meer gangbare schoolvormen. Onze dochter zit lekker in haar vel. Ze heeft zichzelf inmiddels met vijf jaar leren lezen en schrijven. We hebben ons best wel eens verbaasd over hoe snel en makkelijk dat ging. Ook de d’tjes en de t’tjes en wanneer je één klinker schrijft en wanneer twee. En ook bij LOS zijn ze lekker veel buiten – als ze dat willen. Ze hebben misschien zelf geen diertjes, maar wel De Ossenbeemd als buren (met veel diertjes, én een moestuin, vijver en meer). Ik zie onze dochter groeien en verbaas me met regelmaat over wat ze kan. En dan heb ik het niet alleen over schoolse dingen als rekenen, lezen en schrijven. Ook juist over al het andere. Over haar creativiteit bijvoorbeeld. Maakt ze ineens een rokje ofzo. En in haar fantasiespel. Het is genieten om daarnaar te kijken of mee te doen.

We hebben nog een dochter van twee. Ook zij zal als ze oud genoeg is ( – en ze zou willen dat ze dat nu al was!) naar LOS gaan.